در نیروهای مسلح، اصطلاحی تحت عنوان “آتش به اختیار” وجود دارد که به واسطه آن، برخی یگانهای مسلح ، این اجازه و اختیار را می یابند تا بدون هماهنگی با مرکز فرماندهی ،به سوی هر جنبنده یا شی پرنده ای آتش بگشایند.

اینک دو سال است که دولت یازدهم با همراهی و همصدایی شماری از چهره های رنگارنگ سیاسی و برخورداری از حمایت بی دریغ جریان گسترده رسانه ای تحت الحمایه خود، جبهه مشترک و به هم پیوسته ای را سامان داده و به صورت “آتش به اختیار” و با برخورداری از یک حاشیه کاملا امن ، حملات همه جانبه ای را علیه دولت دهم و به طور مشخص برضد دکتر احمدی نژاد رئیس جمهور سابق سازماندهی کرده و با دروغ پردازی های گسترده ، اتهامات بی پایه و اساس ، توهین و هجو ، در حال انتقام گیری از دولت قبل هستند.

به تازگی برخی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی که ماههای پایانی کار خود را سپری می کنند، به تصور اینکه حمله به دولت قبل، برای انتخاب مجددشان ، امتیاز آور خواهد بود، خود را به قافله مهاجمان رسانده و در همداستانی کورکوانه با آنها ، تیغ کین را نه برای بیرون راندن دشمن غدار که اکنون در حیاط خانه اردو زده است ، بلکه برای شرحه شرحه کردن پرچم دار راستین حق و عدالت ، از نیام برکشیده اند.

از جمله این افراد، کسانی هستند که با سوء استفاده از موقعیت خود در کمیسیون اقتصادی مجلس و بدون هر گونه استنادی ، دولت دهم را به واگذای غیرقانونی پروژه 700 میلیون دلاری احداث خط ریلی ایران- ترکمنستان به فردی با عنوان (الف – ر) متهم کرده و به تصور اینکه حرف آنها خریداری خواهد یافت، رئیس دفتر رئیس جمهور سابق را هم در زمره متهمین قرار داده اند، اتهامی که در این هفته به تیتر یک بسیاری از روزنامه ها و پایگاه های خبری تبدیل شد.

این در حالی است که پروژه خط آهن اترک – برکت در خاک ترکمنستان و با مدیریت دولت این کشور اجرا شده و هیچ ارتباطی با دولت ایران ندارد و معلوم نیست ، نمایندگان ساده اندیش مزبور توسط چه کسانی ، بازی خورده اند تا آنها نیز در این کارزار بی نظیر ، دولت و رئیس جمهور سابق را آماج حملات هرچند مذبوحانه خویش قرار دهند.

آنچه در این میان بسیار غم انگیز به نظر می رسد، بازی خوردن چند نماینده مجلس یا برخی از فعالان سیاسی برای بازی کردن در میدان دشمن یا تخریب وجهه و شان و منزلت یک دولت و رئیس جمهور مردمی و خدمتگزار نیست، بلکه سکوت تلخ و تاسف بار دستگاههای نظارتی و قضاوتی این آب و خاک در برابر امواج اتهام زنی های بی پایه و اساس است که در نتیجه آن نه فقط عدالت به بدترین شکل ممکن قربانی می شود بلکه اخلاق ، انصاف ، مروت و جوانمردی و معیارهای مورد توافق برای همزیستی مشترک را نیز به ورطه نابودی و نیستی سوق می دهد.
آیا در این کشور می توان به همت بیدار دلی امید بست که برای مهار صداهای ناهنجار ، بر دهان شیاطین داخلی مهمیز بزند؟